The Smile of the Unvanquished

a reverie heaves a sigh over the waters of forever like a cooling breeze by eventide; in the oily membrane of their hides a star dances bristling of inextinguishable desires until the midnight blue retires in the pits of the earth. the statue toppled from its socle, every memory evaporated in dried blood, and yet beyond our empress's shield, the fool mounts his miscarriages in an encadrement made of horn and gilding.

een gemijmer zucht als een koele avondbries over de wateren van de eeuwigheid; in de filmachtige weerspiegeling op dier huid danst een ster briesend van onblusbare verlangens totdat het nachtblauw zich terugtrekt in de holen van de aarde. het beeld omvergeworpen van de sokkel, elke herinnering verdampt in het opgedroogde bloed, en toch voorbij dat schild van onze keizerin, lijst de dwaas zijn falingen in een encadrement van hoorn en verguldsel. (will receive a suitable English translation anytime soon, but as the poem was initially conceived in Dutch, it deserves a post of its own)