Vreugdedans

een gemijmer zucht als een koele avondbries
over de wateren van de eeuwigheid;

in de filmachtige weerspiegeling op dier huid
danst een ster briesend van onblusbare
verlangens totdat het nachtblauw zich terugtrekt
in de holen van de aarde.

het beeld omvergeworpen van de sokkel,
elke herinnering verdampt in het opgedroogde bloed,
en toch voorbij dat schild van onze keizerin,
lijst de dwaas zijn falingen in een encadrement
van hoorn en verguldsel.

(will receive a suitable English translation anytime soon, but as the poem was initially conceived in Dutch, it deserves a post of its own)