The Smile of the Unvanquished

langs de kliffen... ik vlei me neer aan de rand, koperen schilfers wiegen een stil intermezzo op de wenken van de machtige dirigent: de overjaarse zilte bries die het grauwe land bestiert. tijdloze roest, de schitterende dood van industriële fossielen, verwelkte ijdelheid dat lacht om het cliche van de lotus-bloem en het gewrocht van duizend ganzeveren op perkament die haar schoonheid en onpeilbare wijsheid bezongen. onpeilbaar, een diepte zo nauw en toch bewoont door kolossale gedrochten die je stom aanstaren. uitzicht op een eindeloze witte vlakte van aangekoekte zandkorrels, dat knersend een polyfonie aanheft, waar ik mijn bastaardnaam in herken. ik hoor hier niet thuis, maar dat ene moment van lucide zinsverbijstering stevent reeds van me vandaan. verankerd op deze plek, versteen ik met het landschap - een doorn rust op het slaapbeen van de granietrode koningin.

dead of night: a town cloaked in sensual velvet a soft whisper of wind rustles up the debris of a season fading and  sweeps over the unruly waste of mass-produced instant gratification eternity tainted by perpetual twilight a man walks by: his gait is fluid and his mime, inaccessible  he prowls on phantom menaces,  lurking from behind any street corner his thirst for wild endeavours matches their hunger for blood and loot as per dialectic chemistry muffled sounds wave in from distant highways the neighbourhood, though, hears only his solemn military pace - a metallic cadence grinding rain-washed pavements vapid opinions stopped death, sensations purged he shears across a mileage of blighted patina -  footman to his stream of consciousness.

eyes dwell upon the restless sea and the blind wall of the sky the heart drums up its will to take up authority which strides towards the pulsing core of its yearnings the soul endures the parched and idle earth amidst towering coffins and the sewers of our pretension when, at last, will our light find the brilliance to unlock the inscrutable wild blue yonder?