Een zweem van ontnuchtering

langs de kliffen...

ik vlei me neer aan de rand,
koperen schilfers wiegen een stil intermezzo
op de wenken van de machtige dirigent:
de overjaarse zilte bries die het grauwe land
bestiert.

tijdloze roest, de schitterende dood van industriële
fossielen, verwelkte ijdelheid dat lacht om het
cliche van de lotus-bloem en het gewrocht van duizend
ganzeveren op perkament die haar schoonheid en
onpeilbare wijsheid bezongen.

onpeilbaar, een diepte zo nauw en toch bewoont door
kolossale gedrochten die je stom aanstaren.

uitzicht op een eindeloze witte vlakte van aangekoekte
zandkorrels, dat knersend een polyfonie aanheft, waar
ik mijn bastaardnaam in herken.

ik hoor hier niet thuis, maar dat ene moment van lucide
zinsverbijstering stevent reeds van me vandaan.

verankerd op deze plek, versteen ik met het landschap -
een doorn rust op het slaapbeen van de granietrode koningin.